Ο μικρός μου αδερφός από το φεγγάρι

Ο μικρός μου αδερφός από το φεγγάρι

Θυμάμαι όταν ο μικρός μου αδελφός γεννήθηκε δεν ήξερε παρά να τρώει. Έτρωγε πολύ πολύ, έκλαιγε επίσης πολύ πολύ, αλλά αντιθέτως δεν κρατούσε κακία.

Τώρα ο αδελφός μου είναι μεγάλος αλλά δεν κινείται πολύ. Δεν λέει τίποτα. Καμιά φορά θα μου άρεσε να τον κάνω να γελάσει αλλά δεν γελάει. Κάνει σαν να μην με είδε σαν να μην με άκουσε. Ο μικρός μου αδελφός σα να βρίσκεται πάντα στα σύννεφα.

Είναι ήσυχος εκτός από τις φορές που βάζουμε την ηλεκτρική σκούπα, όταν βάζουμε κάτι να ψήσουμε, όταν περνάμε μέσα από ένα τούνελ ή όταν τραγουδάμε για τα γενέθλια, όταν έχουμε επισκέπτες που εκείνος δεν επιθυμεί, όταν του κόβουμε τα νύχια, όταν χειροκροτάμε και όταν τον σταματάμε από το παιχνίδι, τότε θυμώνει πάρα πολύ και δεν είναι καθόλου αστείο!

Ο μπαμπάς και η μαμά είναι υποχρεωμένοι να του κόβουν τα μαλλιά όταν κοιμάται, πολύ απαλά.

Ο μικρός μου αδελφός πάει στον παιδικό σταθμό αλλά δεν παίζει με τα άλλα παιδιά, κοιτάζει στο κενό. Κάθε φορά που πηγαίνουμε βόλτα οι κύριοι και οι κυρίες μας κοιτάζουν πολύ επίσης και μετά ο αδελφός μου κάνει παράξενες κινήσεις, κουνάει τα χέρια του σαν να επρόκειτο να πετάξει. Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται γιατί νομίζουν ότι είναι μια αρρώστια που μπορεί να μεταδοθεί.

Του κάνω δώρα μπιζού, του αρέσουν τα μπιζού γιατί λάμπουν αλλά δεν τα αγγίζει, ή πολύ λίγο, με την άκρη του δαχτύλου.

Έχει δει πολλούς ειδικούς, πολλούς, πολλούς, τους βλέπει συχνά. Ο μπαμπάς και η μαμά λένε ότι δεν είναι όπως όλος ο κόσμος, είναι λίγο περίεργος. Εγώ όμως κοιτάζω πάντα τον μικρό αδελφό, αυτόν τον μικρό αδελφό που κοιτάζει πάντα τον ουρανό, ακόμα και όταν πηγαίνουμε για ψώνια, ακόμα και στο αυτοκίνητο του αρέσει να κοιτάζει τον ουρανό.

Ο μικρός μου αδελφός έχει γεννηθεί όπως όλος ο κόσμος, αλλά έρχεται από το φεγγάρι. Ε, ναι του αρέσει αυτό που γυαλίζει όπως το φεγγάρι. Του αρέσει ότι είναι στρογγυλό και μοιάζει στο φεγγάρι, όπως και τα καπάκια στα φρεάτια και κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε ένα από αυτά, εάν θέλουμε να προχωρήσει, θα πρέπει να βάλουμε το πόδι μας πάνω στο καπάκι και δεν το βλέπει πια και συνεχίζει τον δρόμο του.

Του αρέσει επίσης να ανεβαίνει τις σκάλες όχι όμως και να τις κατεβαίνει. Προτιμά να ανεβαίνει και δεν σταματά. Ανεβαίνει, ανεβαίνει. Ο μικρός μου αδελφός είναι ένας πρίγκιπας, ένας πρίγκιπας - μαέστρος ορχήστρας. Εγώ θα ήθελα να ήμουνα μια νεράιδα να του κάνω μάγια ώστε να προτιμήσει να είναι εδώ από ότι στο φεγγάρι και έτσι να του δώσω το χέρι μου για να έρθει μαζί μου.

Με τον μικρό μου αδελφό έχουμε εφεύρει μια γλώσσα οι δυο μας. Παίζουμε το παιχνίδι με το καπέλο. Φοράω το καπέλο και εκείνος γελά και μετά τρέχει μετά από πίσω μου. Εκείνη την στιγμή είμαστε οι δυο μας και είναι ωραία.

Τον κόσμο του φεγγαριού...
δεν τον γνωρίζουμε καλά.
Έχουμε ανέβει
αλλά ξεχάσαμε
να τον εξερευνήσουμε καλά.

Για να καταλάβουμε τον μικρό μας άνθρωπο
πρέπει να κάτσουμε, να κοιτάξουμε και
να μην μας πτοήσουν όλες αυτές οι πράξεις
απόσυρσής του αλλά κυρίως
σιγά-σιγά να τον οδηγήσουμε να γευτεί
τον δικό μας κόσμο.

Οφείλουμε να οπλιστούμε με υπομονή
για να καταφέρουμε να κρεμάσουμε στο φεγγάρι
μια χρυσή κλωστή που να φτάνει μέχρι την παλαιά γη.

Μέχρι πού αυτός ο μικρός αδελφός του φεγγαριού
θα έρθει να μας συναντήσει;

Μέχρι που θα πάμε, εμείς, για να τον συναντήσουμε;...